ဆရာႀကီးမင္းသိခၤ ေျပာၾကားခဲ့ေသာ သနပ္ခါးမန္း (လူခ်စ္လူခင္ မ်ားေစေသာမႏၲန္) အေၾကာင္း

Zawgyi

ကြၽႏ္ုပ္၏အသက္ ရွစ္ႏွစ္ကိုးႏွစ္အ႐ြယ္ခန႔္က ကြၽႏ္ုပ္၏အဘြားသည္ ေရခ်ိဳးၿပီးတိုင္း သနပ္ခါးလိမ္းရန္အတြက္ ကြၽႏ္ုပ္ကိုသနပ္ခါး ေသြးခိုင္းတတ္၏။ ကြၽႏ္ုပ္ေသြးေသာ သနပ္ခါးမွာ ညက္၍ လိမ္းေကာင္းသည္ ဆို၏။ထိုသို႔ သနပ္ခါးေသြးရာ၌လဲ ႐ိုး႐ိုးေသြးရသည္ မဟုတ္။

ကြၽႏ္ုပ္အား ဂါထာတစ္ပုဒ္ကို သင္ေပးထားၿပီးလွ်င္ သနပ္ခါး ေသြးေနစဥ္ အတြင္း ႐ြတ္ခိုင္း၏။ထို႔ေၾကာင့္ကြၽႏ္ုပ္သည္ အဘြားေရခ်ိဳးသည္ႏွင့္တၿပိဳင္တည္း ေက်ာက္ျပင္ႏွင့္သနပ္ခါးကို ထုပ္ကာမႏၲာန္ ကို႐ြတ္ရေလေတာ့၏။ထို႔ေနာက္ ကြၽႏ္ုပ္သည္ မႏၲာန္႐ြတ္ရင္း သနပ္ခါးေသြးရ၏။

ၾကာေသာအခါ ကြၽႏ္ုပ္သည္ အေခ်ာင္ခို၍ သနပ္ခါးကို သာေသြးၿပီးမႏၲာန္ကို မ႐ြတ္ဘဲ ေန၏။ထိုအခါ၌ အဘြားသည္-“ဟဲ့ေကာင္ေလး မႏၲာန္႐ြတ္ေလ”“ဟာ အဘြားရယ္သနပ္ခါးရရင္ၿပီးတာပဲ။မႏၲာန္က ဘာလို႔ ႐ြတ္ရတာလဲ” ဟု ေစာဒကတက္ခဲ့ဘူးေလ၏။ထိုအခါ၌ အဘြားက-“ဒီမႏၲာန္က သိပ္ၿပီး စြမ္းတာငါ့ေျမးရဲ႕။နတ္ခ်စ္တယ္၊မင္းခ်စ္တယ္၊သူတစ္ပါးရဲ႕ ေဒါသေတြကိုယ္ဆီကိုမက်ေရာက္ဘူး။

ျမင္တဲ့သူတိုင္းက ဝမ္းနဲ႔လြယ္ၿပီး ေမြးထားတဲ့သားသမီးကို ခ်စ္သလို ခ်စ္တယ္။ အဲဒါ သိၾကားမင္း ေပးတဲ့ မႏၲာန္။ ဆီကို အဲဒါနဲ႔ မန္းၿပီး ေခါင္းကို လိမ္းရတယ္။ မ်က္ႏွာေခ်ကိုလည္း အဲဒါနဲ႔ မန္းၿပီး မ်က္ႏွာကို လိမ္းရတယ္။ လူခ်စ္လူခင္ ေပါ တယ္ ငါ့ေျမးရဲ႕ “ဟု ေျပာေလ၏။

အမွန္စင္စစ္ ကြၽႏ္ုပ္၏ အဘြားသည္ လြန္စြာအေပါက္ဆိုး၏။ မည္သည့္ အခါမွ ေျပေျပလည္လည္ ေျပာေလ့မရွိ။ ကြၽႏ္ုပ္၏ အဘြားအမည္မွာ ေဒၚေအးခင္ ဟူ၍ ျဖစ္၏။စကားေျပာ အေပါက္ဆိုးေသာ ကြၽႏ္ုပ္၏အဘြား ေဒၚေအးခင္အား လူတို႔သည္ ခ်စ္ခင္ၾကကုန္၏။

“ေဒၚေအးခင္ႀကီးကကြာ အလြန္႐ိုးတာလား။ စကားေျပာေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေျပာေတာ့ အေပါက္ဆိုးသလို ျဖစ္တာေပါ့” ဟူ၍ ခြင့္လြတ္ကာ ခ်စ္ခင္ၾကကုန္၏။ သူလိမ္းေသာ သနပ္ခါးတြင္ကြၽႏ္ုပ္ ႐ြတ္ေပးေသာ မႏၲာန္၏ အစြမ္းေၾကာင့္ ေပေလာ။

ဤစကားသည္ မွန္ေသာစကား ျဖစ္၏။ကြၽႏ္ုပ္သည္ ကြၽႏ္ုပ္၏ မိခင္အား-“အေမရယ္ အဘြားလို သနပ္ခါးေသြးရင္ မႏၲာန္႐ြတ္ၿပီး ေသြးပါလား။အဲဒီမႏၲာန္ဟာ လူခ်စ္လူခင္ မ်ားတယ္ ” ဟု ကြၽႏ္ုပ္က အႀကံေပးေသာ္လည္း ကြၽႏ္ုပ္၏မိခင္က” အမေလးေတာ္ ငါတို႔က နင့္ဘြားေအလို အားေနတာ မဟုတ္ဘူး။

သနပ္ခါးလည္း မလိမ္းအားဘူး လိမ္းရင္လည္း မႏၲာန္ေတြ ဘာေတြ ႐ြတ္မေနႏိုင္ဘူး ကိုယ္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ရႈပ္ေနတာပဲ” ဟုျပန္ ေျပာေလ၏။အမွန္စင္စစ္ အားျဖင့္ ကြၽႏ္ုပ္၏မိခင္သည္ ကြၽႏ္ုပ္၏ အဘြားေလာက္ လူခ်စ္လူခင္ မမ်ားရွာ။ကြၽႏ္ုပ္ အိမ္ေထာင္က် ေသာအခါ ကြၽႏ္ုပ္၏ဇနီးအား ကြၽႏ္ုပ္က” တို႔အဘြားက သနပ္ခါးေသြးတိုင္း မႏၲာန္႐ြတ္ၿပီး ေသြးတာ။

လူခ်စ္လူခင္ မ်ားတယ္။မင္းေရာ သနပ္ခါးေသြးရင္ အဲ ဒီမႏၲာန္႐ြတ္ၿပီး ေသြးပါလား ငါအလြတ္ရတယ္။ သင္ေပးမယ္.” ဟု ေျပာမိရာ ကြၽႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္က “ေတာမွာ သြား ေျပာ”ဟု ကြၽႏ္ုပ္အား ေျပာေလေတာ့ ၏။

ကြၽႏ္ုပ္၏ ဇနီးသည္ မည္သည့္ မႏၲာန္ကိုမွ် မ႐ြတ္။ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုမွာသူသည္ လူမုန္း မ်ားေသာ သူျဖစ္၏။ကြၽႏ္ုပ္သည္ထိုမႏၲာန္ အေပၚယုံၾကည္ သက္ဝင္လာခဲ့၏။

လူခ်စ္လူခင္ မ်ားေစေသာမႏၲန္ေလးကေတာ့

ေလာကီပညာ မ်ားကိုလိုက္စားေသာ အခါ၌ ျပည္ဦး ၾကန္စြယ္၏ MAGICAL ARTS (ေခၚ) ဝိဇၨာမယ သိဒၶိက်မ္းသည္ေလာကီပညာေလ့လာသူတိုင္း မဖတ္မျဖစ္ ဖတ္ရေသာက်မ္း ျဖစ္ေလရာ ထိုက်မ္းကို ဖတ္ရ၏။ထိုအခါ ထိုက်မ္း၏ အပုဒ္ေရ ၄၁၀-၌ ကြၽႏ္ုပ္၏ သနပ္ခါးမန္း ဆီမန္းဂါထာသည္တခမ္းတနား ပါလာ ေတာ့၏။ခရက္ဒစ္

Unicode

ကျွန်ုပ်၏အသက် ရှစ်နှစ်ကိုးနှစ်အရွယ်ခန့်က ကျွန်ုပ်၏အဘွားသည် ရေချိုးပြီးတိုင်း သနပ်ခါးလိမ်းရန်အတွက် ကျွန်ုပ်ကိုသနပ်ခါး သွေးခိုင်းတတ်၏။ ကျွန်ုပ်သွေးသော သနပ်ခါးမှာ ညက်၍ လိမ်းကောင်းသည် ဆို၏။ထိုသို့ သနပ်ခါးသွေးရာ၌လဲ ရိုးရိုးသွေးရသည် မဟုတ်။

ကျွန်ုပ်အား ဂါထာတစ်ပုဒ်ကို သင်ပေးထားပြီးလျှင် သနပ်ခါး သွေးနေစဉ် အတွင်း ရွတ်ခိုင်း၏။ထို့ကြောင့်ကျွန်ုပ်သည် အဘွားရေချိုးသည်နှင့်တပြိုင်တည်း ကျောက်ပြင်နှင့်သနပ်ခါးကို ထုပ်ကာမန္တာန် ကိုရွတ်ရလေတော့၏။ထို့နောက် ကျွန်ုပ်သည် မန္တာန်ရွတ်ရင်း သနပ်ခါးသွေးရ၏။

ကြာသောအခါ ကျွန်ုပ်သည် အချောင်ခို၍ သနပ်ခါးကို သာသွေးပြီးမန္တာန်ကို မရွတ်ဘဲ နေ၏။ထိုအခါ၌ အဘွားသည်-“ဟဲ့ကောင်လေး မန္တာန်ရွတ်လေ”“ဟာ အဘွားရယ်သနပ်ခါးရရင်ပြီးတာပဲ။မန္တာန်က ဘာလို့ ရွတ်ရတာလဲ” ဟု စောဒကတက်ခဲ့ဘူးလေ၏။ထိုအခါ၌ အဘွားက-“ဒီမန္တာန်က သိပ်ပြီး စွမ်းတာငါ့မြေးရဲ့။နတ်ချစ်တယ်၊မင်းချစ်တယ်၊သူတစ်ပါးရဲ့ ဒေါသတွေကိုယ်ဆီကိုမကျရောက်ဘူး။

မြင်တဲ့သူတိုင်းက ဝမ်းနဲ့လွယ်ပြီး မွေးထားတဲ့သားသမီးကို ချစ်သလို ချစ်တယ်။ အဲဒါ သိကြားမင်း ပေးတဲ့ မန္တာန်။ ဆီကို အဲဒါနဲ့ မန်းပြီး ခေါင်းကို လိမ်းရတယ်။ မျက်နှာချေကိုလည်း အဲဒါနဲ့ မန်းပြီး မျက်နှာကို လိမ်းရတယ်။ လူချစ်လူခင် ပေါ တယ် ငါ့မြေးရဲ့ “ဟု ပြောလေ၏။

အမှန်စင်စစ် ကျွန်ုပ်၏ အဘွားသည် လွန်စွာအပေါက်ဆိုး၏။ မည်သည့် အခါမှ ပြေပြေလည်လည် ပြောလေ့မရှိ။ ကျွန်ုပ်၏ အဘွားအမည်မှာ ဒေါ်အေးခင် ဟူ၍ ဖြစ်၏။စကားပြော အပေါက်ဆိုးသော ကျွန်ုပ်၏အဘွား ဒေါ်အေးခင်အား လူတို့သည် ချစ်ခင်ကြကုန်၏။

“ဒေါ်အေးခင်ကြီးကကွာ အလွန်ရိုးတာလား။ စကားပြောတော့ ဖြောင့်ဖြောင့်ပြောတော့ အပေါက်ဆိုးသလို ဖြစ်တာပေါ့” ဟူ၍ ခွင့်လွတ်ကာ ချစ်ခင်ကြကုန်၏။ သူလိမ်းသော သနပ်ခါးတွင်ကျွန်ုပ် ရွတ်ပေးသော မန္တာန်၏ အစွမ်းကြောင့် ပေလော။

ဤစကားသည် မှန်သောစကား ဖြစ်၏။ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်၏ မိခင်အား-“အမေရယ် အဘွားလို သနပ်ခါးသွေးရင် မန္တာန်ရွတ်ပြီး သွေးပါလား။အဲဒီမန္တာန်ဟာ လူချစ်လူခင် များတယ် ” ဟု ကျွန်ုပ်က အကြံပေးသော်လည်း ကျွန်ုပ်၏မိခင်က” အမလေးတော် ငါတို့က နင့်ဘွားအေလို အားနေတာ မဟုတ်ဘူး။

သနပ်ခါးလည်း မလိမ်းအားဘူး လိမ်းရင်လည်း မန္တာန်တွေ ဘာတွေ ရွတ်မနေနိုင်ဘူး ကိုယ်အလုပ်နဲ့ကိုယ် ရှုပ်နေတာပဲ” ဟုပြန် ပြောလေ၏။အမှန်စင်စစ် အားဖြင့် ကျွန်ုပ်၏မိခင်သည် ကျွန်ုပ်၏ အဘွားလောက် လူချစ်လူခင် မများရှာ။ကျွန်ုပ် အိမ်ထောင်ကျ သောအခါ ကျွန်ုပ်၏ဇနီးအား ကျွန်ုပ်က” တို့အဘွားက သနပ်ခါးသွေးတိုင်း မန္တာန်ရွတ်ပြီး သွေးတာ။

လူချစ်လူခင် များတယ်။မင်းရော သနပ်ခါးသွေးရင် အဲ ဒီမန္တာန်ရွတ်ပြီး သွေးပါလား ငါအလွတ်ရတယ်။ သင်ပေးမယ်.” ဟု ပြောမိရာ ကျွန်ုပ်၏ ဇနီးသည်က “တောမှာ သွား ပြော”ဟု ကျွန်ုပ်အား ပြောလေတော့ ၏။

ကျွန်ုပ်၏ ဇနီးသည် မည်သည့် မန္တာန်ကိုမျှ မရွတ်။ ထူးခြားချက် တစ်ခုမှာသူသည် လူမုန်း များသော သူဖြစ်၏။ကျွန်ုပ်သည်ထိုမန္တာန် အပေါ်ယုံကြည် သက်ဝင်လာခဲ့၏။

လူချစ်လူခင် များစေသောမန္တန်လေးကတော့

လောကီပညာ များကိုလိုက်စားသော အခါ၌ ပြည်ဦး ကြန်စွယ်၏ MAGICAL ARTS (ခေါ်) ဝိဇ္ဇာမယ သိဒ္ဓိကျမ်းသည်လောကီပညာလေ့လာသူတိုင်း မဖတ်မဖြစ် ဖတ်ရသောကျမ်း ဖြစ်လေရာ ထိုကျမ်းကို ဖတ်ရ၏။ထိုအခါ ထိုကျမ်း၏ အပုဒ်ရေ ၄၁၀-၌ ကျွန်ုပ်၏ သနပ်ခါးမန်း ဆီမန်းဂါထာသည်တခမ်းတနား ပါလာ တော့၏။ခရက်ဒစ်